3. Fundamenty potęgi

"Ludzie są szanowani dla swych zalet i cnót, a lubiani tylko dzięki wadom"

gen. Wieniawa- Długoszewski

Rozdział 3

Fundamenty potęgi

            Kolejnego dnia Len nie miał pojęcia dlaczego nie skorzystał z możliwości nawiązania bliższej relacji z Nataszą. Nie mógł odmówić jej urody, ale... Sam nie potrafił znaleźć nawet poszlaki mogącej go natrafić na przyczyny takiego finału wczorajszego dnia. Nie powiedział urokliwej dwudziestojednolatce, że podoba mu się i nie wykonał żadnego gestu mogącego świadczyć o tym, że ma chęć na bliższą znajomość z nią.

            Kiedy wrócił do swojej stancji u Horii zobaczył już z progu, że Namada nie miała podobnych oporów i poszła do łóżka z dużo młodszym facetem. Po całej podłodze były porozrzucane jej ciuchy, a sama zainteresowana leżała zawinięta tylko w cienki koc, który okrywał ją od szyi do ud. Jej towarzysz leżał obok zupełnie nagi.

            Zgorszony widokiem nagiego mężczyzny Len, udał się do jego sypialni, gdzie miał spać tej nocy. Zasnął zaraz po tym jak się położył. Obudził się dopiero przed południem. 

            Nie przyjemny zaszczyt obudzenia bohatera wojennego przypadł jego adiutantowi. Dave z najwyższym przerażeniem zaczął wydawać coraz głośniejsze okrzyki, mające zbudzić Lena. W końcu, kiedy krzyknął na cały głos, Tao się podniósł i przywalił mu prawym sierpowym w twarz. Oglądający całe przedstawienie z sąsiedniego pomieszczenia Akiko, Natka, Horia i porucznik Linescu wybuchli śmiechem.

- Co was bawi? - syknął obolały blondyn.

- Nic - odparła chłopka, chichocząc.

- To i tak lepszy efekt, niż gdy trąciłeś kapitana w twarz, a on wymierzył ci serię kopnięć i pięści - przypomniała Akiko.

            Wszyscy zgromadzeni za progiem sypialni, w której spał Len, znowu zaśmiali się głośno. W tym samym czasie złotooki obmył twarz w misce z wodą i przypiął pas z piernaczem. Wepchnął za pas Miecz Błyskawicy.

- Oddział ma być gotowy do wymarszu za kwadrans! - rozkazał swoim oficerom - Akiko, Linescu dopilnować tego. Dave mój koń ma być gotowy na za pięć sekund! - wydawał szczegółowe komendy - Natasza i Horia zostańcie.

            Żołnierze oddalili się w pośpiechu. Dave już i tak spóźnił się z przygotowywaniem ekwipunku dla swojego idola i dowódcę zarazem. Linescu niechętnie poszedł budzić wciąż śpiących wojaków, a Akiko musztrowała już obudzonych. Natasza usiadła na łóżku zwolnionym przez Lena, natomiast Cordeanu przyglądał mu się uważnie z progu pokoju.

- Chcę zabrać was do stolicy - oznajmił im.

            Oboje nie kryli zdziwienia. Kompletnie nie spodziewali się takiego obrotu sprawy. Jedno i drugie spodziewało się prędzej nie ujrzeć już więcej kapitana Tao niż wybrać się z nim do stolicy kraju. Każde z nich miało inny stosunek do złotookiego - skrajnie odmienne.

- Dlaczego? - spytał Horia po chwili milczenia wszystkich.

- Macie w sobie coś, co może się przydać w nowej rzeczywistości. Nie słyszeliście manifestu króla Marca? On na prawdę chce dużo zmienić.

- Co takiego w sobie mamy? - dopytała Natka.

- Potencjał.

            Znów zapadło długie milczenie. Kobieta ukryła twarz w dłoniach i nie mówiła nic. "Wiejski inteligent" patrzył podejrzliwie na Lena.

- Gdzie jest haczyk?  - spytał w końcu.

- Nie ma.

- Może wyjaśnisz? - dopytał z naciskiem.

- Co kapitan ma wyjaśnić? - wtrącił się Linescu, który właśnie wrócił - kapitanie melduję wykonanie zadania - zasalutował.

            Len wykonał dziwny grymas na twarzy. Prawdopodobnie miał to być uśmiech albo coś w tym stylu. Zachęcił gospodarzy gestem do wyjścia i rzekł:

- Macie pięć minut na spakowanie się.

            Wyszedł i od razu podszedł do swojego rumaka, którego trzymał Dave na uprzęży. Wsiadł i spojrzał na swoją chorągiew. Żołnierze stali ustawieni w pięcioosobowe szeregi. Za nimi znajdowały się wozy, stały markietanki i osoby towarzyszące armii. Za nimi był jeszcze jeden szereg żołnierzy. Całość wyglądała imponująco, jak na tak małą formację. Po upływie kilku minut dołączył do nich Cordeanu. Wtedy Len wysłał adiutanta do chałupy Natki. Dave miał pomóc jej spakować się i podjąć decyzję. Jak się okazało, przydał jej się tylko do doniesienia bagażów. Wrzucił je na jeden z wozów i zajął swoje miejsce w pierwszym szeregu. Żadne z nich nie miało konia. Horia miał pomagać kobietą z oddziału, a piękna Natasza jechała na wozie z zapasami jedzenia i napoi. Wydawała na postojach porcje wraz z Helgą Schwarz i trzecią osobą, która zmieniała się na każdym postoju, a raz była nią nawet porucznik Namada.

            Droga upływała im w spokoju. Podróż trwała zgodnie z oczekiwaniami dwa dni. Nie spotkało ich nic godnego szczególnej uwagi. W tym czasie mijali tereny, które przypominały im o zakończonej niedawno wojnie. Szczątki ofiar były dopiero co chowane, a zgliszcza spalonych domostw i innych rzeczy lub roślin wciąż straszyły przechodniów.

            Pogoda wspomagała ich w trudach podróży. Cały czas świeciło słońce, a chmury pojawiały się tylko daleko na linii horyzontu. Od czasu do czasu zawiał przyjemny wietrzyk od strony Czarnolasu, czym orzeźwiał dzielnych wojowników i wspierających ich w podróży ludzi.

            W końcu minęli ogromną bramę wjazdową do stolicy. Wykonano była z czerwonej cegły, a z sufitu sterczały ogromne kraty, solidnie już zardzewiałe. Warte pełniło troje pikinierów i jeden łucznik. Ten ostatni był dowódcą warty. Podszedł do Lena i pogawędził z nim chwilę. Pytał o cel podróży, kim są, skąd jadą itp. W końcu pozwolił im wjechać do miasta. Na zakończenie dodał jeszcze, że król wjechał do miasta rankiem tego samego dnia.

            Len przejechał bramę jako pierwszy i jako jedyny zrobił to w samotności. Po nim jego ludzie robili to w trójkach. Kapitan podziwiał to, siedząc na koniu tuż obok portalu. Pozdrawiał uniesioną dłonią swoich wojaków, którzy byli mu wdzięczni za jego wkład w ich wypromowaniu poprzez spektakularne sukcesy chorągwi S.O.L.A.R podczas wojny. Wielu z nich służyło tu od niedawna. W zasadzie tylko Linescu był z nim od samego początku. Przy  okazji był też najwierniejszym i najbardziej zaufanym towarzyszem walk oraz podróży, chociaż Len nie okazywał tego ani jemu, ani nikomu innemu w żaden sposób.

            Na koniec wjechały wozy. Tao nakazał swojemu koniowi truchtać tuż za nimi.    Wewnątrz miasta mogli zobaczyć, że mimo wszystko działania militarne nie wpłynęły jakoś bardzo źle na poziom życia mieszkańców Bukadamu. Oczywiście istniała i biedota miejska, lecz nie miało to nic wspólnego z wojną domową.  Handlarze sprzedawali swoje towary, a w całym mieście można było spotkać ludzi w barwach innych miast i rodów, niż rządzący stolicą van Kingescu.

            Kilka metrów za targowiskiem miejskim, do chorągwi dołączył przewodnik mający doprowadzić ich przed oblicze króla. Była to z pewnością jedna z najbardziej nieoczekiwanych wiadomości tego dnia. Nawet sam kapitan Tao nie spodziewał się, że jeszcze tej samej doby znajdzie się przed obliczem Marca. Oszołomiony tą informacją nawet nie zarejestrował jak upłynął im ostatni fragment tułaczki po Bukadamie.

            Zatrzymali się dopiero przed twierdzą w samym sercu miasta. Było to o tyle dziwne, że w większości miast rumlandzkich nie było tego rodzaju fortyfikacji w sercu metropolii. Tutaj była ogromna budowla, z sześcioma jeszcze wyższymi wieżami, sterczącymi niczym drapacze chmur. Wrażenie jakie wywoływała twierdza - zwana Szponami Króla - potęgował fakt, że zbudowano ją na wzniesieniu, przez co wydawała się jeszcze wyższa niż była w rzeczywistości. Wokół zamku znajdowała się dodatkowo fosa. Przy blankach stali w luźnych odstępach od siebie łucznicy i kusznicy.

            Stojący po drugiej stronie fosy żołnierze, opuścili zwodzony most, kiedy Len pokazał im swój piernacz. Chorągiew Tao wjechała do Szponów Króla. W środku czekali już na nich lokaje i gońcy. Wozy ze sprzętem i zapasami zostały oddelegowane w adekwatne miejsce. Markietanki zostały pogonione z twierdzy - Len wymusił na służbie pozostawienie Nataszy, gdyż jak mówił nie jest ona jedną z nich. Potem żołnierze oddalili się do ogromnej sali, w której mieli spać - jak powiedział lokaj. Mężczyźni pomagający chorągwi w podróży - wraz z Cordeanu - zostali wygnani do rozładowania wozów i posprzątania ich.

            Koniec końców na dziedzińcu zostali tylko Len, Dave, Linescu, Akiko i Natasza. Czekali na kolejną osobę, która mogłaby ich zaprowadzić do ostatecznego celu podróży. 

- Len dlaczego kazałeś jej tu zostać? - spytała Akiko.

- Bo nie chciałem żeby poszła z tymi kurtyzanami.

- I tak nie rozumiem dlaczego - wyszeptała wiejska piękność.

- Przydasz nam się bardziej tu, zobaczysz wkrótce - zapewnił kapitan.

            Wreszcie pojawił się wysoki brunet. Złotooki domyślił się, że to jeden z braci van Ionescu. Stosunkowo ciemna karnacja naprowadziła go na trop, iż jest to Jon, który był szefem wywiadu dawnej ANR, a teraz Armii Rumlandzkiej. 

- Witam przyjacielu - przywitał się szef wywiadu.

            Było to jawne nadużycie i z pouchwalanie, gdyż Len nie odnosił do tej pory wrażenie, że porucznik van Ionescu jest jakoś szczególnie pozytywnie nastawiony do jego osoby. Do tej pory pamiętał jak naskoczył na niego, zaraz po tym jak Tao poznał króla i jego radę wojenną.

- Witaj - odparł chłodno.

            Niezrażony tym brunet uśmiechnął się - przynajmniej sprawiał takie wrażenie - serdecznie i mówił dalej:

- Jego Wysokość oczekuje ujrzeć cię i twoich ludzi już za chwilę.

- Prowadź - odrzekł z naciskiem kapitan.

- Coś nie w sosie jesteś - zauważył Jon.

- Za to ty zalałeś się tym sosem...

            Van Ionescu darował sobie dalszą wyminę uprzejmości. Poprowadził w milczeniu oficerów i ważniejszych członków chorągwi Lena do wnętrza zabudowań Szpon Króla, które teraz zdawały się zasługiwać na swoją nazwę. Szli korytarzami ozdobionymi licznymi portretami i obrazami. Podłogi pokryte były czerwonym dywanem - na całej swojej długości. Zatrzymali się przed schludnymi olchowymi drzwiami ze złotymi ozdobami.

- To tu. Zachowujcie się godnie Jego Miłości - oznajmił nieco zbyt pompatycznie Jon.

            Odpowiedzieli mu skinieniem głową i przekroczyli drzwi. Lena dziwił brak wart przed wrotami, ale uspokoił się widząc całą drużynę halabardników wewnątrz, którą wspierało pół drużyny pikinierów.

            Marc siedział na tronie z dębowego drewna, wykończonego czerwonym aksamitem. Cała drewniana część pomalowana była na złoto. Na końcu podłokietników znajdowały się kule ze szczerego złota, na których umieszczone były olbrzymie rubiny wielkości zaciśniętej pięści dorosłego człowieka. Król ubrany był w niebieską szatę, pod którą założył kolczugę. Do ramion doczepioną miał swoją zieloną pelerynę, wykończoną białym futrem. W dłoni ściskał berło i machał nim beznamiętnie, wpatrując się przy tym w okno, za którym właśnie zachodziło Słońce.

- Mam zaszczyt ogłosić - mówił herold, stojący przy wejściu na salę tronową - przybycie kapitana Lena Tao wraz z oficerami jego chorągwi, adiutantem i towarzyszką podróży.

            Marc odwrócił się na te słowa w ich stronę. Wciąż miał swoje czarne włosy i gęstą brodę z wąsem.

- Miło pana widzieć kapitanie - powiedział oficjalnym tonem - jaką mieliście podróż?

- Udaną.

            Marc zareagował śmiechem na tak lakoniczną i prostą odpowiedź oficera.

- Zawsze cenił sobie szczerość - powiedział król już mniej oficjalnie - dlatego zleciłem ci misję zdobycia tamtego miasta. Jak widzę poradziłeś sobie wyśmienicie.

- Wasza Wysokość wybaczy, ale jaki to ma związek? - spytał Len.

            Nim Marc zdążył odpowiedzieć, drzwi otworzyły się ponownie i wkroczyli przez nie Petr van Ionescu, generałowie van Petescu i van Abramescu, a na końcu... Ayumi Namada we własnej osobie. Kiedy tylko zobaczyła na sali swoją siostrę, rzuciła się jej na szyję - za co natychmiast po tym jak się od siebie odkleiły, przeprosiła władcę.

- Wiesz - zaczął niepewnie król - Len ty jako jedyny rokowałeś nadzieję. Potrzebowałem stworzyć iluzję naszej potęgi. Nordank i Republika Centralna wysłały nam po tysiąc swoich żołnierzy, co symulowało po jednej naszej armii. Kawalerię puściłem pod Czarnolas, żeby spustoszyła Dzikie Pola. Ty wraz ze swoimi ludźmi znakomicie symulowałeś ogromną armię, która chce zdobyć Westdam - wyjaśniał rzeczowo - prawdę powiedziawszy miałeś najbardziej doświadczonych ludzi, reszta moich wojsk była kompletnie zielona w tym co miało ją spotkać.

- Mimo to - zaczął złotooki, lecz przerwał mu król.

- I dlatego mianowałem cię kapitanem. Taka akcja zasługuje na awans.

- Król zrobił cię też dowódcą elitarnej jednostki - dodał Petr van Ionescu - czytałeś już pewnie o włączeniu Armii Rodowej do Armii Niepodległej Rumlandii i utworzeniu z nich wraz z Gwardią Królewską jednej Armii Rumlandzkiej. Po tym jak gen. van Abramescu wpadł w nasze ręce i trzymaliśmy go w niewoli, udało nam się inkorporować do AR, również jeńców z Armii Książęcej.

- Podsumowując w tej chwili nasze wojsko dzieli się na - kontynuował wyjaśnienia Marc - Gwardię Królewską, która ma za zadanie ochraniać mnie i moje otoczenie. Wywiad dowodzony w dalszym ciągu przez Jona spełnia świetnie swoją rolę. Zwykli żołnierze mają w tej chwili tylko dwóch generałów, ale uważam, że niedługo będę nominował trzeciego; a ostatnią formacją wojsk jest S.O.L.A.R, który będzie wykonywał zadania specjalne, jak sama jego nazwa z resztą mówi.

            Rada wojenna zajęła krzesła po dwóch stronach tronu. Len wraz ze swoimi ludźmi stał nadal przed królem i nie wiedział po co się tu właściwie znalazł.

- Dalej nie wiem po co nas Wasza Wysokość wezwał - powiedział w końcu.

- Słyszałeś o Konwencie seniorów wielkich rodów Rumlandii? - spytał go gen. van Petescu.

- Coś herold czytał - odparł koślawo Len.

- Najbliższy odbędzie się za około tydzień - wyjaśnił król - chcemy żeby twoi ludzie byli wewnątrz zamku i strzegli bezpieczeństwa wraz z gwardią.

- Nie mam pełnego stanu osobowego.

- To nie problem. Generał van Petescu każe naszym najlepszym ludziom dołączyć do was, w końcu jesteście elitą.

            Len zasalutował w odpowiedzi. Nie był specjalnie zbyt chętny na dłuższą rozmowę. Chciałby przekazać kilka informacji o stanie wojsk Rumlandii, ale nie dziś... 

- Domyślam się, że jako wysoki oficer będziesz miał coś ciekawego do powiedzenia o stanie naszej armii - zagadał go Jon van Ionescu.

- Tak - odparł lekceważąco Tao - potrzebujemy ciężkiej kawalerii i ustanowiłbym jeszcze jakiś stopień pośredni pomiędzy porucznikiem, a zwykłym żołnierzem.

- Świetnie - ucieszył się Marc- możesz już odejść.

            Tao zgiął lekko kark, a w ślad za nim pokłony złożyli jego podwładni, a Akiko wykonała dygnięcie. Następnie obrócili się i wyszli z sali. Przed komnatą czekał na nich jeden z lokai, który zaprowadził ich piętro wyżej do przeznaczonych dla nich komnat. Len miał spać w jednym pokoju z Natką. Akiko z tego co dowiedziała się od służby miała spać z siostrą, a Linescu i Dave mieli zająć pokój naprzeciwko swojego dowódcy.

            Pokój Lena i Natki utrzymany był w jasnych barwach. Ściany miały beżowy kolor. Mebli nie było zbyt dużo. Dwa pojedyncze łóżka, które wykłócił dla nich chłopak przy pomocy swojego miecza, stały pod przeciwległymi ścianami. Pomiędzy nimi znajdowała się szafa. Naprzeciw niej z kolei znajdował się stół, a wokół niego stały trzy krzesła z drewna bukowego. Tao zajął sobie łóżko bliżej drzwi. Nataszy zostało to przy ogromnym oknie, przez którego kraty wpadało do środka światło.

- Dlaczego tu jestem? - spytała Natka.

- Mów jaśniej.

            Dziewczyna usiadła na swoim łóżku i spojrzała zaciekawiona na Lena. Jej oczy miały w sobie coś tak pięknego, że Len ze wszystkich sił musiał się opanować żeby się na nią nie rzucić - wyglądała tak pięknie. Tego dnia jej ciemne włosy znowu tak pięknie się kręciły aż do ramion i nawet dalej spływały jej po plecach. Oczy wyzbyły sie wreszcie przekrwienia i miały teraz barwę bladego szarego. Ubrana była w czarny płaszcz, który właśnie zsunęła z ramion. Pod nim miała tą cudowną czerwoną tunikę, którą miała na sobie, gdy się poznali.

- Jestem taka zmęczona - powiedziała, wieszając płaszcz w szafie.

- To idź spać.

- Tak właśnie zrobię. Dobranoc panie kapitanie - rzekła, tłumiąc ziewnięcie.

            Dziewczyna nakryła się puchową kołdrą i próbowała zasnąć. Len uznał, że lepiej jej nie przeszkadzać i wyszedł, ostrożnie zamykając drzwi.

            Pobłąkał się chwilę po korytarzach. Nie natrafił tam na nic ciekawego. Wszędzie znajdowały się obrazy, portrety i czerwony dywan. Finalnie postanowił wrócić do swojej kwatery - co nie było tak łatwe jak mogłoby się wydawać. Błądził chwilę po korytarzach Szponów Króla. Po kilku minutach trafił wreszcie na odpowiedni korytarz, na odpowiednim piętrze. Niestety pomylił drzwi i zamiast do siebie wszedł do pokoju sióstr Namada.

- Co byś chciał? - spytała go Ayumi.

- Nic.

- Pomyliłeś pokoje kapitanie - odgadła Akiko.

            Len zaprzeczył ruchem głowy i rozejrzał się po ich pokoju. Był tak samo umeblowany jak jego, różnił się tylko kolorami. Ten był o barwie bladego różu.

- Ja tylko... - nie potrafił znaleźć wymówki - sprawdzam moich ludzi! - dodał po krótkiej chwili.

- Widzisz, że dobrze - powiedziała Ayumi, nieco zbyt ostro.

- Spokojnie siostro.

            Akiko wyjęła z szafy karafkę z rumem. Napełniła trzy kieliszki, wyglądające na służące do picia wina. Usiadła na bukowym krześle i gestem zaprosiła pozostałą dwójkę. Dołączyli do niej ochoczo.

- Zauważyłam Len, że nadal masz niezłe powodzenie u kobiet - powiedziała Ayumi, po wzniesieniu pierwszego toastu "za króla".

- Co?

- No to blada lala.

- Nie mów tak.

- Patrz jaki jak jej broni - zakpiła Namada.

- Ayumi przypominam, że mówisz do mojego dowódcy - upomniała ją Akiko.

            Siostry piorunowały się przez chwilę wzrokiem, po czym wybuchły śmiechem.

- Co u Tamary? - spytała Akiko.

- Została damą dworu Joanny - odpowiedziała Ayumi - do tego jest też redaktorką gazety, którą wydają pod patronatem Jej Wysokości.

- Niezła kariera - zauważyła Akiko.

- A no - przytknęła Ayumi i zwróciła się do Lena - to na czym dziś byłeś u monarchy to dopiero początek. On na serio chce stworzyć tu coś. To ma być wielka Rumlandia, która odegra znaczącą rolę na kontynencie.

- Nie wątpię - odparł chłodno i trochę sceptycznie.

- Konwent ma położyć pod to fundament, na którym stworzy piękny gmach.