23. Przyszłość narodu

"Nie ma moralności bez światopoglądu."

Bolesław Piasecki

Rozdział 23

Przyszłość narodu

            Tamara studiowała już kilka tygodni. Jak do tej pory nie miała jeszcze szczególnie wytężonej pracy umysłowej. Na wykładach omawiano podstawowe informacje jakie nauczycielka lub wychowawczyni musi umieć przekazać najmłodszym dzieciaczkom. Tamara była w uprzywilejowanej sytuacji, ponieważ wszystkiego tego nauczyła się już w świecie z jakiego pochodziła. W skutek tych wszystkich luzów zaczęła się nawet obawiać, że będzie miała poważne kłopoty, kiedy będzie musiała się zmusić do nauki tematów, których nie pojmuje. Na szczęście miała przy sobie dwie coraz jej bliższe koleżanki, które zawsze, kiedy tego potrzebowała, wspierały ją i podnosiły na duchu.

- Ty się w ogóle spotykasz z tym swoim chłopakiem? - zagadnęła ją któregoś dnia Ela.

            Tamara milczała przez dłuższą chwilę. Rufus był jej pierwszym chłopakiem. Poznali się niedługo przed przybyciem Tamao na uczelnię. Bardzo szybko znaleźli nić porozumienia i przypadli sobie do gustu. Rufus był pierwszym chłopakiem pocałowanym przez Tamarę. Dziewczyna dalej pamiętała tą chwilę tak jakby to było wczoraj.

            Czekała na niego w parku, w którym spotkali się na pierwszej randce. Była bardzo zdenerwowana. Znała go od niedawna, a już zgodziła się być jego dziewczyną - podczas poprzedniego spotkania Rufus zapytał ją o to. Być może nie powinna się jeszcze zgadzać. Poczekać jakiś czas, a potem powiedzieć mu "tak". Trochę przeraziła ją wtedy myśl, że imaginuje to sobie prawie jak oświadczyny. Była tak pochłonięta swoimi refleksjami, że nie zauważyła kiedy nadszedł jej ukochany.

            Rufus Szkwał był wysokim około 190 centymetrowym chłopakiem, prawie że mężczyzną. Kasztanowa czupryna sterczała mu nieposłuszna jak zawsze. Ciemnoniebieskie oczy badawczo spoglądały na dziewczynę. Ubrany był w ciemnobłękitne spodnie z materiału oraz białą koszulę wystającą mu spod ciężkiego futrzanego płaszcza, który spoczywał na jego barczystych ramionach. Uśmiechał się tak ślicznie, że Tamarze zmiękły nogi...

- Żyjesz?  - głos współlokatorki sprowadził ją na ziemię.

- Tak - odparła nieprzytomnym, choć nieco obruszonym tonem dziewczyna.

- To co z tym twoim sztormem? - dopytała szatynka.

- Szkwałem - poprawiła ją młodsza koleżanka.

            Do pokoju weszła Karolina Andrea. Blondynka mieszkała z Elą i Tamao od pierwszego dnia nauki. Dziewczyna przypadła koleżankom do gustu - zwłaszcza młodszej.

- Ma padać? - spytała tłumiąc potężne ziewnięcie.

- Co? - zdziwiona Tamara odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- Nie! - zaprotestowała z kolei dość gwałtownie Ela.

- To o jakich sztormach i szkwałach gadacie? - dopytała blondynka.

            Ela zamiast odpowiedzieć spojrzała znacząco na młodszą niewiastę i wybuchła histerycznym śmiechem. Zanosząc się do śmiechu bełkotała:

- To.. taka... dziewica, a ma... szkwał... i sztorm... dwóch... nie mogę... na raz... co za życie...

- O co jej chodzi? - spytała zdziwiona Karolina Andrea ściągając brwi ku sobie.

            Tamara odpowiedziała wzruszeniem ramion.

- O jej ukochanych - wyjaśniła Ela, kiedy już skończyła się śmiać.

- Jednego - sprostowała Tamara - i ma się całkiem dobrze. Dziś się zobaczymy. O!

- Ok, nic nie mówiłam - odrzekła szatynka.

            Prawdę powiedziawszy to młoda adeptka sztuki wychowawczej bała się tego spotkania. Przez kilka tygodni nie widziała chłopaka przez co nie wiedziała jak zareaguje na jej widok. W tym czasie mógł spotkać inną, ładniejszą albo po prostu zwyczajnie zauroczenie mogło mu minąć. Mimo wszystko starała się być dobrej myśli. Ubrała się nad wyraz odważnie jak na tę porę roku. Na stopy wciągnęła długie do kolan, brązowe kozaki. Tuż nad nimi kończyła się zwiewna, biała sukienka. Na nią z kolei nałożyła kremowy sweter.

            Tuż po zakończeniu ostatnich tego dnia zajęć, które prowadził sam zastępca rektora, profesor van Dorianescu, Tamara udała się do leżącego tuż obok jej akademiku parku. Gdy tam doszła Szkwała nie było nigdzie w pobliżu. Tamara usiadła, więc na jeden z ławek i powróciła myślami do co ciekawszych uczelnianych zdarzeń z tego dnia.

            Przypomniała sobie jak Sophie van Galarescu - najbardziej znienawidzona kobieta na ziemi przez Elę - ogłasza dziewczynom, że od wczoraj chodzi z Horią Amarenescu. Dziewczyny rywalizowały o niego od pierwszego dnia. Początkowo to szatynka była górą, nawet całowała się kilka razy z przystojnym blondynem, ale ostatecznie jakimś cudem zwyciężyła szlachcianka z Wyspy Rumowej. Później Ela przez cały dzień rozpowiadała gdzie tylko się dało, że Horia wybrał pannę van Galarescu, gdyż ta ochoczo rozłożyła dla niego nogi kiedy był pijany. Śmieszną przygoda - z punktu widzenia rywalizacji Eli i Sophie - spotkała drugą z sióstr van Galarescu, Andreę. Bardziej pokojowo nastawiona szlachcianka wywróciła się w jadalni, w skutek czego cały posiłek spadł jej na twarz i ubranie. Co więcej sukienka, którą miała na sobie podwinęła się jej w górę, odsłaniając na kilka sekund nagie pośladki dziewczyny, gdyż ta nie miała na sobie majtek. Tamara szczerze współczuła dziewczynie, lecz Ela była zawiedzona, że Andrea nie upadła na tyłek i nie pokazała publiczności drugiej strony...

- Witaj księżniczko - powiedział znajomy męski głos i Tamara wróciła z obłoków na ziemię.

            Gdy tylko wstała, Rufus złożył jej delikatny pocałunek w usta. Szybko się, jednak od niej oderwał. Złapał dziewczynę pod rękę i poprowadził w głąb parku. Rozmawiali ze sobą jak starzy znajomi. Tamara opowiadała mu o tym jak mija jej czas na uczelni, o swoich obawach związanych z rozleniwieniem się przez wysokie wyniki w nauce oraz o kłótni dziewczyn o blondyna imieniem Horia. Kiedy Szkwał usłyszał to imię zareagował inaczej niż na całą resztę. Ścisnął dziewczynę mocniej za dłoń i spojrzał na nią badawczo.

- Jakie ma nazwisko? - spytał.

- Amarenescu.

- Aha - odparł wyraźnie uspokojony Rufus - opowiadaj dalej.

            I Tamara mówiła dalej o tym co planuje porobić w najbliższe dni itp. Szkwał słuchał trochę mniej uważnie niż jeszcze chwilę temu. Tamara była młodą, wciąż zaledwie czternastoletnią dziewczyną, ale pozostawała na tyle bystrą żeby zauważyć, że jej partner od jakiejś chwili tylko jej przytakuje i ewidentnie odpłynął gdzieś myślami.

- Co się dzieje? - spytała go.

- Nic.

            Tamara nie dała się zwieźć. Spojrzała bacznie na swojego chłopaka. Z jego kieszeni wystawał kawałek materiału w barwach państwowych Rumlandii.

- Nie słuchasz mnie - wyznała chłopakowi.

- Wydaje ci się - oparł Rufus i zaczął opowiadać jej o swoich ostatnich przeżyciach i sukcesach w pracy, a tych było całkiem sporo.

            Koniec końców Tamara wróciła z randki zadowolona. W parku natknęła się na kilkanaście par. Domyśliła się, że tego dnia nie tylko ona została odwiedzona przez swoją sympatię. Wchodząc do budynku akademika musiała zgrabnie lawirować pomiędzy żołnierzami z pobliskiej chorągwi, którzy strzegli porządku w okolicy i bezpieczeństwa "przyszłości narodu w intelektualnej kuźni" - jak gazety pisały o nowo otwartej uczelni. Większość zbrojnych stanowili młodzi chłopacy - tylko o kilka lat starszych od niej samej - ale zdarzyło się również paru o wiele starszych. Tamara domyśliła się, że to pewnie dowódcy i oficerowie. Znaczna część żołnierzy nie zainteresowana była patrolami. Bardziej interesowały ich jędrne ciałka dziewczyn. Niemal każdy z nich zagadywał którąś z niewiast. "Miłość kwitnie na zimę" - pomyślała Tamara.

- Czołem - przywitała ją kilka kroków dalej Karolina Andrea.

            Blondynka miała spięte włosy i rozmazaną twarz. Ubrana była w mundurek akademicki. Tamao zauważyła, że dłonie Karoliny trzęsą się. Cała dziewczyna wydała się jej teraz rozdygotana.

- Co ci jest? - zapytała ją Tamara.

- Nie wchodź do pokoju przez najbliższy czas - oznajmiła jej rozgniewanym głosem blondi.

- Co? Czemu? Ile?

- Ela odbiła sobie poranne niepowodzenia miłosne i to podwójnie. 

            Tamara nie rozumiała o co chodzi. Po tych słowach była w stanie sądzić, że w pokoju odbywa się właśnie randka Eli i chłopaka jej akademickich marzeń.

- Nie będę im przeszkadzać - oznajmił Karoli.

- Pfff - zareagowała ironicznie współlokatorka - jeszcze by cię zaprosili do zabawy.

- Nie kumam.

- I niech tak zostanie - rzekła Karolina Andrea - chodź się lepiej przejść.

            Złapała Tamarę pod ramię i pociągnęła z powrotem na dwór, gdzie w między czasie rozpadał się śnieg. Wiatr targał co jakiś czas włosy dziewczyn, a przebywający tu wcześniej ludzie gdzieś wyparowali. Puszyste, białe płatki nie pozostawiły żadnych śladów ludzkiej obecności sprzed chwili. Tymczasem śnieg padał coraz to mocniej. Mimo to Tamara nie narzekała. Cieszyła się. Białe płatki wpadały jej we włosy, gdzie niemal natychmiast się roztapiały. Powodowało to u niej dreszcze. Nigdy nie cieszyła się aż tak bardzo z opadów śniegu, a dziś - nie wiedząc czemu - spowodowały u niej tyle radości. Już dawno nie miała tak dobrego dnia jak dzisiaj.

- Patrz - głos koleżanki sprowadził ja na ziemię.

- Co? - zdziwiła się Tamara, nie widząc gdzie powinna patrzeć.

- Żołnierze - wyjaśniła Karolina i wskazała palcem w stronę bramy na teren akademika.

            Rzeczywiście szli stamtąd ustawieni w piątki wojowie. Ubrani byli w grube futra, a na głowach mieli futrzane czapki, przyozdobione jakimś piórem - w tej zawierusze trudno było ocenić jakim. Rozpoznania oddziału nie ułatwiał również fakt, że nie towarzyszył mu żaden sztandar. Przed piechurami na śniadym koniu, powoli jechał dowódca z charakterystycznym sterczącym czubem, niesfornych, ciemnych włosów. Tej fryzury nie dało się pomylić. Gdy chorągiew była jeszcze trochę bliżej, Tamara mogła rozpoznać oczy dowódcy. Były złote. Teraz nie miała już żadnej wątpliwości. Puściła się biegiem w stronę żołnierzy, zostawiając z tyłu zszokowaną blondynkę.

            Jadący konno oficer zgrabnie zeskoczył z konia, kiedy Tamara była już tuż przy nim. Milcząco przyjął wybuch radości studentki, kiedy ta wykrzykując jego imię rzuciła się mu na szyję. Tamara tuliła się do przyjaciela przez dłuższą chwilę, kiedy zdała sobie sprawę, że przypatruje się im cała jego chorągiew, ukochana oraz Akiko. Tylko gdzie ona była? Poczuła jak policzki jej płoną. Zawstydzona puściła Lena i poszukała wzrokiem kobietę jego życia.

- Przepraszam - wyszeptała w jej stronę.

- Już dobrze - odparł żwawo kapitan Tao.

            On również ubrany był w grube, ciemnobrązowe futro. Tamao domyśliła sie, że oficerowie mają mimo wszystko lepsze ciuchy, gdyż odzienie jej kumpla miało jeszcze kaptur, który aktualnie był opuszczony, ale tuż za nim jechało jeszcze dwoje mężczyzn w postawionych kapturach.

- Gdzie Akiko? - spytała zaskoczona Tamara.

- Pojawiła się tu wcześniej - odparł jeden z zakapturzonych poruczników - miała zbadać teren.

- Chyba robi to zbyt ochoczo - zawtórował mu drugi, a cała kompania ryknęła śmiechem.

            Dziewczyna nie wiedziała co żołnierz ma na myśli. Gdzieś za jej plecami śnieg trzeszczał pod stopami biuściastej blondynki próbującej ją dogonić.

- Co was sprowadza? - spytała Lena.

            Kapitan spojrzał na nią smutnym wzrokiem. Widać było, że ma coś do powiedzenia, ale nie chce o tym mówić lub też nie może tego zrobić np. w tym miejscu.

- Możemy porozmawiać gdzieś w środku? - zaproponowała Nataszka, która siedząc po kobiecemu na jednym z koni podjechała właśnie do swojego ukochanego.

- Jasne - odparła uprzejmie Tamara.

            Len odsunął się od Natki. Obrócił konia w stronę oddziału i zaczął wydawać rozkazy.

- Esteban rozlokuj żołnierzy na odpoczynek!

- Gdzieś tam dalej ma na was czekać porucznik Namada i wskazać wam miejsce - zawtórował mu Linescu.

- Linescu weź kilku ludzi i niech pilnują zapasów! Wyślij też kilku po świeże jedzenie i wodę! Tamara wskakuj - powiedział do przyjaciółki i popędził swego rumaka ku niej.

            Zaskoczona dziewczyna nawet nie zorientowała się kiedy została porwana z ziemi i posadzona za plecami Lena. Machinalnie złapała się jego futra i jechali już w stronę wejścia, mijając Karolinę, która dopiero co doszła na miejsce spotkania.

- Esteban! Weź tą blondynę do nas! - krzyknął przez ramie Tao.

            Migiem dojechali przed drzwi, gdzie dwoje żołnierzy gawędziło w progu z ubranymi w mundurki dziewczętami. Trzeci zaś popalał fajkę kilka kroków obok nich. Len zatrzymał konia tuż przy nich. Tamara usłyszała dziwny dźwięk gdzieś za sobą. Jakby coś wpadało w śnieg. Miny obrzydzenia na twarzach studentek wyjaśniły jej co się właśnie stało... W tym czasie Len opieprzał zdrowo wartowników i chwilowo zrobił z nich stajennych. Odchodząc z końmi kapitana i Nataszy, Tamao usłyszała jak rzucają gromy na Lena, że musiał pojawić się akurat w takiej chwili i teraz będą już bez szans u dziewczyn.

- Prowadź - oznajmił jej Len, a sam złapał Natkę pod ramię i ruszył za przyjaciółką.

            Dziewczyna zgrabnie przeprowadziła ich przez korytarze akademika, które wypełnione były studentami. Tamara wybierała takie przejścia żeby spotkać jak najmniej ludzi i szybko dotrzeć do pokoju - zimno zaczynało jej doskwierać. Idąc nie zwracała uwagę na reakcję mijanych ludzi. Spostrzegła tylko, że Andrea patrzy z zainteresowaniem na parę towarzyszącą Tamarze. W końcu dotarli do drzwi wymarzonego pokoju.

            Tamao zapominając o tym co mówiła wcześniej Karola Andrea, otworzyła drzwi bez pukania. Jej oczom ukazał się niecodzienny widok. Ela leżała naga miedzy dwoma mężczyznami i wszyscy byli nadzy. Co więcej Ela naciągnęła koc tylko do pasa i jej wcale nie małe piersi ukazywały tempo w jakim oddycha dziewczyna. Sekundę później Tamao dostrzegła, że brzuch jej współlokatorki umazany jest białą substancją.

- Ach więc to tak wygląda przyszłość narodu - stwierdził głośno Len, zerkając nad ramieniem Tamary do pokoju.

            Natasza patrzyła na tą scenę jak oniemiała. Ela wyglądała jakby się miała zapaść pod ziemię. Jej partnerzy patrzyli na siebie otępieni. Tao uśmiechał się ironicznie i obejmował Natkę w pasie. Tamara nie wiedziała co ma zrobić i kogo pierwszego przepraszać. Najchętniej sama również zapadłaby się pod ziemię i nie wychodziła stamtąd dopóki wszyscy nie zapomną o tej sytuacji.

            Pierwszy z marazmu wyrwał się jeden z kochanków Eli. Wyskoczył nagi spod koca i naciągnął na siebie spodnie nim jeszcze wylądował na podłodze. Ewidentnie była to umiejętność godna pochwały.

- Zawsze tak szybko kończysz? - zakpił wyraźnie rozbawiony Len.

            Chłopak w spodniach nie miał przesadnie muskularnej sylwetki. Mimo to wyglądał na wysportowanego i sprawnego. Mężczyzna ruszył pewnym, aczkolwiek niedbałym - takim na pokaz - krokiem w stronę Lena.

- Masz jakiś problem dzieciaczku? - rzucił w twarz kapitanowi, stojącemu za Tamao.

            Teraz Len nie obejmował już swojej kochanej dziewczyny. Zamiast tego rozpinał futro. Po kilku sekundach zsunęło się mu one z ramion na podłogę. Natasza natychmiast podniosła je, nie chcąc żeby się wybrudziło. Tao w tym czasie odsunął jednym ruchem Tamarę na bok i wkroczył spokojnie do pokoju.

- Chociaż już nie chowasz się za laskami - zakpił na wpół goły chłopak.

            Złotooki odpiął pas z Mieczem Błyskawicy i piernaczem. Podał go przyjaciółce tak żeby wszyscy w pokoju widzieli co się w nim znajduje. Usiadł na stołku w kącie pokoju i powoli zaczął ściągać wysokie, zimowe, wojskowe buty.

- Chcesz mnie przestraszyć? - spytał nerwowo awanturnik.

- Nie musi - szepnęła Natka, ale chłopak ją usłyszał.

- Coś ty krowo powiedziała... - zaczął pyskować, ale nie zdążył gdyż pięść Lena trafiła prosto w jego usta. Dłoń Lena i twarz chłopaka pokryły strużki krwi tego ostatniego. Nie doszło jednak do bójki, ponieważ jeden z mężczyzn szybko oddalił się od kapitana Tao, zapominając zabrać kilku swoich ubrań.

            W tym czasie zjawili się również Linescu, Esteban, Akiko i Karolina Andrea. Przyglądali się z niemniejszym szokiem temu co zobaczyli. Ela schowała się pod kocem i nogą wypychała drugiego kochanka z łóżka. Ten nie chciał wyjść, więc ostatecznie został wyniesiony na polecenie Lena przez Estebana.

            Żołnierze zajęli miejsca w pokoju. Ela wciąż tkwiła pod koce. Len i Natka usiedli na łóżku obok jej łóżka. Tamara i druga współlokatorka usiadły na małych stołkach, przyniesionych z korytarza przez porucznika Linescu. Ktoś podał Eli ubrania pod koc.

- To opowiadajcie co was sprowadza - przemówiła Tamara, kiedy Ela się odziała.

22. Ab Jove principium

"Dla kochanej Ojczyzny w nieszczęście to popadłem
i popadam niewinnie przyciśnięty do nieprzyjaciół."

J. Lubomirski 

Rozdział 22

Ab Iove principium*

            Denis van Nicolescu postanowił osobiście dowodzić akcją uprowadzenia Róży Namada z jednej z przygranicznych wiosek rumlandzkich. Nie zważał na to, że jest jednym z dwóch najbardziej znanych wygnańców ze swojej ojczyzny. Miał już dość porażek, jakie od czasu wybuchu wojny domowej ponosił ze swoim księciem. Wciąż w pamięci miał śmierć pozostałej dwójki synów zmarłego ponad rok temu monarchy.

            Na wycieczkę do ojczyzny zmotywował dwudziestu Ordyńców. Postanowił też zabrać ze sobą pochodzącą z Rumlandii markietankę, której obecność zaczynała stawać się problematyczna ze względu na jej komunistyczne przekonania. Z tego też względu zaraz po opuszczeniu Przystani Chana przez mały oddział, została zgładzona w lesie, a jej zwłoki zakopane pod bliżej nieznanym nikomu dębem. Denis nie przejmował się, że jest to okrutne. Dla dobra księcia i powodzenia swojej misji gotów był do największych poświęceń i okrucieństw. Każdy kto stanie na drodze do sukcesu Filipa i jego pułkownika musiał być pewnym, że długo nie pożyje.

            Na wyprawę tymczasowe wojsko Denisa zostało umundurowane w pomalowane na zielono kolczugi i nagolenniki. Resztę ich stroju stanowiły brązowe spodnie wojskowe i ciemnozielone bluzy zakładane pod kolczugi. Nakryciem głowy były futrzane, ordyńskie czapy. Każdy zbrojny uzbrojony był w krótki łuk wraz ze sporym zapasem strzał, nóż myśliwski, krótki miecz oraz sztylet.

            Książę Filip solidnie się naprosił chana Tuhaja i jego doradców żeby dostać kilku żołnierzy. Początkowo żądał całej chorągwi, ale został wyśmiany przez syna władcy, Fatik. Następca tronu uważał, że wyprawa jest śmieszna, a do tego ma ona znamiona prowokacji. Filip zdał sobie wtedy sprawę, że będzie zmuszony płaszczyć się przed całym dworem chana, jeśli marzy o chociaż symbolicznym wsparciu. Ostatecznie przez kilka dni zabiegał u różnych znamienitości o poparcie dla swojej sprawy. Najtrudniejszym zadaniem okazało się przekonanie Ordyńców dlaczego tak bardzo zależy mu na pojmaniu dziewczyny skoro i tak wymordował już całą jej najbliższą rodzinę będącą na terenie kraju. Książę ratował się wtedy gadką o tym, że jej obecność w stolicy Ordy jest częścią większego planu, który zrodził się w głowie pretendenta do tronu podczas jednej z narad jakie odbywał z pułkownikiem van Nicolescu. Wreszcie udało mu się zdobyć aprobatę innych synów chana Misahara i Mustafy, który równocześnie był też głównym wodzem ordyńskiej armii. Wtedy dostał nieoficjalnie dwudziestu żołnierzy konnych i specjalne wyposażenie dla nich.

            Podczas kolejnego spotkania na szczycie między Filipem a synami chana,  van Nicolescu także był obecny. Specjalnie na tę uroczystość ubrał się w odświętne szaty oraz świeżo wypastowane buty.

- Ludzie są gotowi do wyruszenia - oświadczył Mustafa.

- Kiedy pragniesz książę zacząć? - spytał Misahar.

            Filip milczał. Zamiast niego głos zabrał Denis, który wygłosił długi wywód na temat dotychczasowych niepowodzeń i co najwyżej połowicznych sukcesów w zwalczaniu nowej władzy w Rumlandii. Mustafa bardzo niechętnie, ale jednak przystał na propozycję żeby pułkownik koordynował całą akcję.

- Pamiętaj tylko oficerze, że nie chcemy przelewać krwi naszych wiernych Ordyńców - upomniał go na zakończenie Misahar.

- Bo inaczej twoja żona może zacząć obsługiwać mojego konia - zagroził z kolei Mustafa.

            Wnętrze Denisa zapłonęło wtedy żywym ogniem i prawie namacalnym gniewem, jednak nie odezwał się ani słowem. Jego twarzy nie udało się zachować kamiennego, niewzruszonego oblicza, więc obaj młodzi arystokraci wiedzieli, że stary żołnierz wziął sobie do serca ich rady.

            Nim nadszedł ostateczny termin wymarszu, Denis zdał sobie sprawę jak bardzo będzie mu brakowało Anny przez ten czas, kiedy go nie będzie. Dodatkowo otuchy nie dodawał mu fakt, że jego żona wciąż miała opinię Rozwartej Damy, chociaż byłby gotów w tej chwili odciąć sobie dłoń, że przez cały okres ich małżeństwa była mu wierna. Ot paradoks. Do ślubu zostali zmuszeni przez Jona van Nordescu i jego chytrą żonę, którzy przyłapali pułkownika na seksie. Denis nie zdobyłby się na zawarcie tego małżeństwa gdyby nie groźby ojca Anny. Nie kochał jej. Przez dłuższy czas miał nawet problem żeby zdobyć się do powtórnych skonsumowań małżeństwa. Z biegiem czasu przyzwyczajał się do obecności żony i życia z nią. Odkąd powiedziała mu, że jest w ciąży jego stosunek do niej zmienił się. Gdzieś w głębi duszy odnalazł nieznane mu od lat uczucia. Gotów był do pracy nad zmianą swojego sposobu myślenia o Rozwartej Damie. Z każdym dniem, który upłynął od tego czasu był coraz bliżej przyjęcia do wiadomości, iż pokochał ją pomimo swoich początkowych oporów. Z tego też względu nie cieszyła go wieść, że musi ją opuścić na tydzień, dwa lub więcej.

            Ostatni dzień swojego wspólnego pobytu w Przystani Chana zamiast na zakończeniu planowania porwania młodej Namady, spędził w łóżku z żoną. Zrobili to tego dnia kilka razy, a w przerwach pomiędzy kolejnymi stosunkami pieścili swoje ciała długo i starannie.

            Po ostatnim zbliżeniu - już rano w dzień wyjazdu - Denis leżał jeszcze nago w łożu. Anna miała już większy niż jeszcze kilka tygodni temu brzuszek. Ubierała właśnie kremowobiały stanik, kiedy Denis uświadomił sobie co właściwie do niej czuje. Teraz pozostało mu już tylko jej to wyznać. Żeby wiedziała, żeby pamiętała kiedy go już przy niej nie będzie. Zawsze mógł poprosić któregoś z pozostałych przy życiu rumlandzkich wojów, ale nie miał do nich aż takiego zaufania, ażeby uwierzyć iż są w stanie oprzeć się wdziękom Anny. Patrzył tak na kobietę i zbierał się do swojego wyznania. Nie robił tego już tak długo, że prawie nie pamiętał jak się do tego zabrać. Tymczasem pani van Nicolescu przyodziała się już w bawełniane majtki oraz ciemne rajstopy. Rozglądała się po pokoju, nie widząc jak usta jej męża otwierają się i zamykają nie wydając żadnego dźwięku zupełnie jak u ryby. Wreszcie dostrzegła zieloną, luźną sukienkę na szerokich ramiączkach. Chciała do niej podejść, ale Denis był szybszy. Jednym zwinnym susem zerwał się z łóżka i zatrzymał ją wpół drogi do kiecki.

- Zostaw - szamotała się Anna - chcę się ubrać!

- A ja chcę coś ci powiedzieć - zaprotestował Denis.

- To nie może poczekać? - spytała kobieta próbując przepchnąć męża.

- Nie - powiedział łapiąc ją za nadgarstki.

- To mów! - ponagliła go niecierpliwie Rozwarta Dama.

            Denis spojrzał jej w oczy i po raz kolejny zapomniał języka w gębie. Były tak bardzo piękne, takie rozmarzone i wymęczone po ich ostatnich igraszkach. Złapał jej podbródek i przyciągnął do siebie. Pocałował delikatnie w usta. Spojrzał znów w oczy i wziął głęboki oddech.

- Kocham cię - szepnął prawie niedosłyszalnie.

- Co powiedziałeś? - spytała Anna, zupełnie jakby nie dosłyszała co powiedział.

- Kocham cię - powiedział głośniej, nie patrząc jej już w oczy.

            Anna nie odpowiedziała od razu. Przytuliła się czule do męża, głowę kładąc na jego ramieniu. Składała delikatne pocałunki na jego szyi, policzku i wreszcie ustach. Dopiero wtedy nie odrywając się od Denisa powiedziała:

- Już się bałem, że mi tego nie powiesz, bo widzisz... - tu zrobiła krótką pauzę - ja też cię kocham.

            Dopiero wtedy Denis poczuł się tak spokojny, że mógł ruszać na wyprawę. Oczywiście wcześniej wygłosił jeszcze memorandum do swojej ukochanej i poczuł jak ma się zachowywać podczas jego nieobecności. Zapomniał tylko obwieścić, że zabiera ze sobą jedyną kobietę pochodzącą z tego samego kraju co ona.

            Nie brał ze sobą żadnego bagażu. Ahmed Isajelwowicz wartownik z pałacu chana, który miał być dowódcą Ordyńców podległym Denisowi miał załatwić zapasy pożywienia i wody, a także konie. Denis poznał wartownika krótko po zamieszkaniu w stolicy państwa Ordyńców. Ahmed pochodził ze zubożałego rodu szlacheckiego. W związku z tym pułkownikowi łatwiej przychodziło porozumieć się z nim niż z jakimś oficerem armii chana pochodzącym z motłochu. Inną kwestią był charakter wartownika, a ten nie należał do najprzyjemniejszych. Sam fakt, że wieczory spędzał w knajpach na piciu niemalże w trupa i uganianiu się za kobietami pokazywał, że gentelman z niego żaden. Skutkiem jednej z takich pijatyk była okropna szrama od lewego ramienia przez twarz, aż po prawe ucho.

            Kiedy Denis przybył na umówione miejsce wyjazdu, czyli pod wschodnią bramę miasta, zastał tam cały zastęp szeregowych żołnierzy, lecz nie było z nimi ich zwierzchnika.

- Gdzie jest Isajelwowicz? - spytał jednego z żołnierzy.

- Zaraz będzie - odparł Ordyniec.

            Spóźnienie Ahmeda nie zwiastowała niczego dobrego. Gdyby zależało mu na pozytywnym końcu ich misji, przyszedłby jeszcze przed czasem. Skoro go nie ma, mógł nie przybyć wcale. Denis zaczął się denerwować. Kiedy po następnych kilkunastu minutach wciąż nie było szlachcica- wartownika, zaczął się niecierpliwić i niepokoić o to czy Isajelwowicz w ogóle dotrze przed bramę.

- Pułkowniku! - zawołał w jego stronę jeden z żołnierzy - nadjeżdża - powiedział i wskazał w stronę centrum miasta.

            Denis spojrzał w tamtą stronę. Rzeczywiście spośród chmary kurzu i pyłu wydobywała się postać jeźdźca na koniu. Na szczęście nie wszystkie obawy Rumlandczyka spełniły się. Ahmed przybył spóźniony i co gorsza pijany. I to przez to dotarł - a przynajmniej tak się tłumaczył - tak bardzo spóźniony, gdyż wczoraj zapił pałę i dziś obudził się w jakimś bliżej sobie nieznanym łóżku w domu, który kojarzył do tego pory tylko od zewnętrznej strony. Obok niego leżała młoda, nie starsza niż piętnaście lat dziewczyna. Co dziwiło żołnierza jeszcze bardziej była kompletnie ubrana. Ogólnie to cała pościel była jakaś taka dziwna, niepomiętolona. Zupełnie jakby do niczego nie doszło.

- Ile ty masz właściwie lat? - spytał Denis, kiedy Ahmed opowiadał o swojej porannej przygodzie.

- 36.

- I uganiasz się za takimi nastkami?

- A co nie marzyłeś nigdy o zgrabnym i jędrnym tyłku piętnastki? - odparł retorycznie Isajelwowicz. - Ciasna cipa, jędrne cycki.. Ba! Widziałeś kiedyś laskę w takim wieku z obwisłymi cycami?

            W odpowiedzi Denis pokręcił przecząco głową. Wtedy Ordyniec mógł kontynuować swój monolog na temat współżycia seksualnego z niepełnoletnimi dziewczynami. Denis bardzo szybko wyłączył się ze słuchania tych mądrości. Kochał jedną kobietę i nie potrzebował szukania atrakcji w ramionach, a raczej między nogami, tak młodych niewiast.

            Na wschód jechali wąskimi, leśnymi ścieżkami. Zupełnie unikali miast i miasteczek, a nawet większych wsi. W każdym z takich miejsc mogli natrafić na kogoś, kto rozpoznałby rumlandzkiego oficera. Po zapasy wody zajeżdżali tylko zatęchłych dziur, gdzie psów było więcej niż ludzi. Miało to swoje zalety. W takich wiochach nie natrafiali na żadne urodziwe dzierlatki, co nie podobało się Ahmedowi. Ordyniec głośno narzekał, że musi się spić oraz wyruchać jakąś "pustą lalę" - jak nazywał podczas podróży swoje zdobycze w knajpach stolicy kraju.

            Niedaleko granicy z Rumlandią minęli Zamek Jesion, co zwiastowało iż pojechali za bardzo na wschód. Prosto przed nimi była droga do Bergen. Najbardziej wysuniętego na południe z dużych miast skandynawskich, leżącego w wąskim leju między Czarnolasem na wschodzie, Rumlandią na południu, a właśnie Zamkiem Jesion po drugiej stronie rzeki Jesionki.

- Musimy jechać wzdłuż rzeki na południowy-zachód - obwieścił Isajlwowicz.

- I w Jesionce przekroczymy Jesionkę - spuentował Denis.

- Dokładnie w mieście o tej samej nazwie przejedziemy rzekę.

            I znów ruszyli. Teraz mieli urozmaicony krajobraz. Wcześniej towarzyszył im tylko las. Teraz cały czas po lewej ręce mieli rzekę. Z drugiej strony zdarzały się rozległe łąki, ogołocone na jesień ze zboża pola, tak dobrze już znane żołnierzom lasy oraz majaczące gdzieś w oddali wsie.

            Samo miasto Jesionka zostało przez nich okrążone od strony rzeki, gdyż jak wyjaśnił im spotykany przed nim wieśniak, most był remontowany przed zimą. Szybciej niż za tydzień lub dwa nie przejadą na drugą stronę. Jedynym wyjściem pozostawało im jechać dalej aż do miasta pod jakże wiele mówiącą nazwą Nowy Most i tam przejechać granicę.

- Po przekroczeniu rzeki, musimy znów pojechać na północ - wyjaśnił swoim żołnierzom, kiedy wybuchło wśród nich niezadowolenie, że za granicą znów będą musieli się cofać.

            Droga do Nowego Mostu zajęła im całe pięć dni, ponieważ konie zaczynały już tracić siły. Zwierzęta były bardzo wychudzone i wygłodzone, bowiem w pierwszej wiosce napotkanej za miastem Jesionka Isajelwowicz przepił znaczną część monet jaką powierzył mu Mustafa na wykonanie misji.

            Do miasta dojechali późnym wieczorem. Niektórym rumakom z pyska ciekła piana. Denis myślał jakby tu zdobyć nowe, wymieniając je na stare i nie wydając do tego całej reszty skromnego zapasu talarów jaki im pozostał.

            Nowy Most powstał około stu lat temu. Zbudował go jeden z przodków Tuhaja, chan Girlej III. Miasto otoczone było wysokim na pięć metrów i bardzo grubym, kamiennym murem z licznymi wieżyczkami. Początkowo miasto miało mieć kształt kwadratu, ale szybko od tego pomysłu odstąpiono. Uliczki wewnątrz były bardzo zadbane i nadspodziewanie czysto. Na głównym targu sporo było zagranicznych kupców - głównie Rumlandczyków. Denis miał tylko nadzieję, że żaden go nie rozpozna. Jak do tej pory życzenie pułkownika stawało się faktem... Za targiem zwołał zebranie swoich skromnych sił.

- Czworo Hasanów i Tumuk wezmą konie i pójdą ze mną - powiedział do całości - Isajelwowicz weźmie trójkę z was i zrobi zakupy na resztę naszej wyprawy. Reszta ma tu czekać aż do naszego powrotu. Nie rozchodzić się! - rozkazał.

            Wspomniani przez niego Tumuk i czworo żołnierzy o niezwykle popularnym wśród zwykłych żołnierzy imieniu Hasan poszło z nim w okolice ogromnej stajni, gdzie sprzedawano konie. Denis dostrzegł, że z kupcem przebywa jeden z rumlandzkich szlachciców Bugdoł van Dojnal, daleki krewny namiestnika Westdamu. Bugdoł poznał kilka miesięcy przed wybuchem wojny domowej Denisa będąc u niego w gościnie podczas swojej wyprawy do jakiegoś miasta w Czarnolasie. Niestety było już za późno na odwrót.  Van Dojnal rozpoznał już Denisa i krzyknął w jego stronę:

- To tu się waszmość ukrywasz!

- Nie ukrywam się wcale - odparł spokojnie Denis, a w myślach dodał "Jak tylko wróci wyśle gołębia z listem do Marca, że mnie widział. Na pewno napisze, że Filip też tu jest."

            Pułkownik musiał działać szybko. Nie miał czasu na zbyt długie myślenie. Z drugiej strony nie było mowy żeby zabić niespodziewanego znajomego tu i teraz, gdyż zwróciłoby to zbyt dużą uwagę miejscowych, a możliwe że z Bugdołem byli tu również i inni Rumlandczycy. 

- Co tu waszmość porabiasz? - spytał uprzejmie van Dojnal - krążą plotki, że poślubiłeś Rozwartą Damę - mówił dalej szczerząc przy tym okropnie zęby szlachcic - dalej jest taka napalona na wszystkich facetów czy ujarzmiłeś ją? - dopytywał.

            Denis poczuł, że zaraz wybuchnie i jednak zabije rodaka natychmiastowo. Ostatkiem sił zmusił się do zapanowania nad sobą. Zrobił grymas twarzy, który miał być uśmiechem, ale wyszedł jakoś krzywo. Za pewne dostrzegł to również van Dojnal, bo uśmiech zniknął z jego twarzy. Przyglądał się badawczo Denisowi, ale nic już nie mówił.

- U mnie wszystko dobrze - odparł lodowatym tonem van Nicolescu.

- To wspaniale - w sztuczny sposób ucieszył się Bugdoł - za pewne ucieszy cię wieść, że odnalazłem wczoraj córkę jednej z twoich wizytatorek w Twierdzy Dzikie Pola.

            Denis poczuł niemiłe ukłucie na dźwięk słów "Twierdza Dzikie Pola". Już miał zapytać o to, kto jest teraz namiestnikiem jego posiadłości, kiedy coś go podkusiłoby wdać się w rozmowę o tym kogo to odnalazł szlachcic ze zdecydowanie zbyt długim jęzorem.

- To znaczy kogo? - spytał siląc sie na zainteresowanie i uprzejmość.

- Młodą Namadę - wypalił van Dojnal, lustrując jak zmienia się wyraz twarzy Denisa.

            Musiał tam chyba wypatrzeć to co chciał, dlatego że nim pułkownik odpowiedział, Bugdoł wybuchł szyderczym śmiechem.

- O co chodzi? - spytał zdziwiony coraz bardziej wierny Filipowi żołnierz.

- Więc jesteś zamieszany w masakrę jej rodziny.

- Nie! - zaprzeczył gwałtownie Denis.

- Tak.

- Udowodnij!

- Jak?

- Zabierz mnie do niej - zaproponował van Nicolescu, a jego twarz przybrała ohydny, prawie że obłąkany uśmiech...

_________________________________________________________________________

* Ab Iove principium. (początek od Jowisza) Zaczynać od osoby lub sprawy najważniejszej.