38. Amok

"Miłość jest jak narkotyk"

 Paulo Coelho

Rozdział 38

Amok

            Akiko opuszczała komnatę swojego dowódcy z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony nienawidziła uciekać. Do dziś pamiętała jak razem z siostrą i Tamarą musiały wymykać się z Twierdzy Dzikie Pola. Nieustanne zagrożenie i brak poczucia bezpieczeństwa nie był tym czego pragnęła. Dlatego też być może podjęli najrozsądniejszą z możliwych decyzji, tzn. opuścić to miasto tak szybko, jak tylko będzie to możliwe. Wciąż pamiętała co spotkała jej rodzinę w Ordzie. Gdyby ktoś dał im wcześniej znać co planuje pułkownik van Nicolescu i zbiegłe książątko możliwe, że wciąż by żyli. Akiko uznała w końcu, że w takich sytuacjach nie ma dobrych decyzji, istnieje tylko "mniejsze zło". Len wybrał pozostanie w Norfdamie. To oznaczało jedno - zabije każdego kto ośmieli się podnieść na nich rękę. W razie gdyby ucierpiał ktoś dla niego bliski - prawdopodobnie - młody mężczyzna pogrąży się w rozpaczy. Jeśli coś spotkałoby Nataszę... Namada wolała nawet o tym nie myśleć.

- Nad czym myślisz? - jej rozważania przerwał głos Estebana.

            Mięśniak także nie wyglądał na zbyt zadowolonego z decyzji swojego zwierzchnika.

- Nad tym co właśnie zaszło.

- A co zaszło? - zdziwił się porucznik.

            Akiko załamała ręce nad brakami w dedukcji u swojego kolegi.

- Len idzie na wojnę.

- Jest najlepszy! - zaperzył się wierny oficer.

- To prawda - zgodziła się niechętnie Akiko - i to go zgubi.

            Esteban w dalszym ciągu nie rozumiał co kobieta ma na myśli. Podrapał się nerwowo po głowie. Widać było, że nie chce skompromitować się do reszty i gorączkowo myśli nad odpowiedzią.

- Hej - głos Linescu dobiegł do nich gdzieś z dala - wydaliście już rozkazy? - spytał.

            Esteban spojrzał wdzięcznie na starszego kolegę po fachu. Linescu nie zrozumiał tego spojrzenia. Akiko spojrzała na niego porozumiewawczo i rzekła:

- Esteban zaraz to zrobi, prawda?

- Tak jest! - odpowiedział żołnierz i oddalił się pospiesznie w kierunku zakwaterowania reszty chorągwi.

            Linescu zrównał krok z koleżanką i nie spiesząc się zapytał:

- Co mu?

- Nie rozumie sytuacji w jakiej się znaleźliśmy.

            Doświadczony oficer zmarszczył brwi. Rozejrzał się jakby chciał się upewnić czy nikt ich nie podsłuchuje.

- Nie mów tego nikomu - zaczął cicho - ale ja... nie zgadzam się z decyzją kapitana - zakończył nieśmiało.

            Akiko dostrzegła, że to chyba pierwszy przypadek, kiedy najwierniejszy żołnierz nie jest jednomyślny ze swoim szefem, którego można śmiało nazwać nawet idolem dla porucznika.

- Też wybrałabym opuścić to miejsce.

            Zapadło milczenie.

- Wino? - zaproponowała w końcu Akiko.

- Czemu nie - odrzekł Linescu.

            Skierowali się po schodach na dół.

- NIEEEE! - gdzieś za ich plecami pięto wyżej rozległ się rozpaczliwy krzyk.

            Akiko spojrzała na Linescu. Widząc jego oczy zrozumiała, że uważa on tak samo jak ona.

- Len... - wyszeptała.

- NIEEEEEE!

            Kolejny wrzask zmobilizował ich do biegu w stronę komnaty kapitana Tao. Zajęło im to niewiele, ale nie zdążyli na czas. Akiko stanęła jak wryta, kiedy zobaczyła scenę mającą miejsce przed drzwiami.

            Ucięta w łokciu ręka. Obok niej kusza. Dalej kilka bełtów i reszta zakrwawionego, pozbawionego połowy ręki, zamaskowanego ciała. Obok kolejne dwa - w barwach rodu van Nordescu. Zdyszany Len atakujący na oślep kolejnych dwóch halabardników.

- Co tu się stało? - spytał na głos Linescu.

            Len nie odpowiedział. Zamachnął się właśnie okrutnie znad głowy i rozbił czaszkę kolejnego wartownika. Stęknął zmęczony, ale musiał już blokować atak drugiego halabardnika. Szczęk broni i kolejny, kolejny...

- Sprawdź co z Natką - poleciła porucznikowi Akiko.

            Wbiegł do komnaty nad kilkoma trupami. Z wewnątrz wypływała krew i Akiko łudziła się jeszcze, że należy ona do innej osoby niż podejrzewała. Zduszony okrzyk wydany przez Linescu pozbawił ją reszty złudzeń.

- Len - zwróciła się ku zwierzchnikowi.

            Brak reakcji. Kolejny cios zadany przez złotookiego trafił wreszcie w ofiarę. Co prawda było to zaledwie draśnięcie ramienia, ale dało Tao siły do dalszego oszalałego ataku.

- Starczy! - warknęła Akiko.

            Ponownie zero odzewu. Cięcie znad lewego barku było tak silne, że blokująca je halabarda pękła na dwie części. Strażnik nie myśląc długo odrzucił je. Wyjął krótki miecz z pochwy. Szczęk stali. Miecz Błyskawicy raz po raz uderzał z głośnym szczękiem w drugi oręż.

            Linescu wybiegł z komnaty. Był przerażony. Tymczasem Tao pozbawił przeciwnika miecza. Nie myśląc długo rzucił się plecy swojego dowódcy. Obaj runęli z hukiem na posadzkę. Miecz wypadł z dłoni Lena. Życie jego przeciwnika było ocalone. Widząc co się święci uciekł co sił w nogach.

            Biedny Linescu szamotał się przez chwilę z wściekłym Lenem.

- Już starczy - mówił spokojnie porucznik - nie przywrócisz jej tym życia...

            Te słowa ubodły kapitana do żywego. Momentalnie zesztywniał. Nie poruszał się przez kilkadziesiąt sekund. Jego podwładny w tym czasie zdołał wyplątać się z jego chwytów i stanąć na równe nogi.

- To prawda - wydukał beznamiętnie Tao.

            Akiko spojrzała na niego. Jego twarz była jak zrobiona z kamienia. Nie wyrażała żadnych emocji. Wargi miał sine, a oczy matowe, pozbawione blasku. Nawet czub na głowie nie starczał mu tak mocno jak zwykle.

- Pozostało jedno... - mówił wciąż bez emocji - zemsta! - warknął i jednym ruchem dźwignął się na nogi.

- Nie! - zaprotestował Linescu.

            Cios dłonią na odlew odsunął go z drogi kapitana po swój miecz.

- Len - szepnęła Akiko.

- Czego?!

- Nie zwrócisz jej tym życia.

            Nie odpowiedział.

- Wiesz chociaż kto to zrobił? - spytała.

- Wiem kto zlecił.

- Masz pewność? - dopytywała Akiko grając na czas, chociaż sama nie widziała co może zmienić dłuższe zatrzymywanie tego co nieuniknione.

            Za plecami kobiety rozległy się kroki kilku osób. Odwróciła się niespokojnie, bojąc się tego kogo może zobaczyć. Na szczęście był to Esteban i kilku żołnierzy z ich chorągwi.

- Hm... - chrząknął Tao.

            Zerknęła trwożnie w jego oczy. Obawiała się tego, co może w nich ujrzeć. Miała rację. Złote tęczówki lśniły. Akiko wiedziała, że Len nie potrafi płakać, a przynajmniej pozuje na takiego co nie potrafi. Mimo to widać było, że tylko gniew powstrzymuje u niego rozpacz. Źrenice zwęziły mu się niebezpiecznie. Wyraz twarzy stał się nagle zacięty.

- Chłopaki - warknął ochryple - idziemy!

            Esteban i piątka szeregowców, która z nim przybyła, ruszyli za szefem. Linescu stał jak słup soli. Akiko nogi odmówiły posłuszeństwa.

- Idź zmobilizuj pozostałych - powiedziała Namada - mogą być nam potrzebni.

- Do czego? - zdziwił się żołnierz.

- Do odbicia tego oszalałego człowieka - odparła wskazując na Tao.

            Linescu nie odezwał się już ani słowem. Pobiegł najszybciej jak umiał do kwater swoich ludzi. Akiko całą siłą woli zmusiła się by pójść za Lenem i resztą.

- Dokąd idziemy? - z przodu dobiegło pytanie Estebana.

            Tao nie odpowiedział. Z lekko zakrwawionym mieczem parł naprzód. Adrenalina wciąż w nim buzowała. Akiko miała poważne problemy żeby dogonić kolegów.

- Len co ty wyprawiasz? - spytała go cicho, gdy zrównała z nim krok.

- Wymierzam sprawiedliwość.

            Nim zdążyła coś jeszcze powiedzieć, zorientowała się gdzie się znajdują. Na wprost nich były drzwi do komnaty, w której najczęściej przesiadywał pan całego miasta. Jeśli Len wkroczy tam w wiadomym Akiko celu, z tak skromnym oddziałem, to nie ulega wątpliwości, że miasta żywy nie opuści.

- Nie chcesz tego zrobić - oznajmiła mu stanowczo.

- Czego? - wtrącił jeden z szeregowców.

- Nie podoba mi się jak zwracasz się do kapitana Namada - warknął Esteban.

            Len spojrzał na nich zdezorientowany. Widać było, że nie myślał teraz logicznie. Zamordowanie jego narzeczonej kompletnie pozbawiło go rozsądku. Mimo to wydawało się, że ich kłótnia trochę go otrzeźwiła.

- Muszę to zrobić - powiedział zamykając oczy.

- Nie musisz! - Akiko gorliwie starała się go przekonać do zmiany decyzji.

            Kobieta stanęła pomiędzy nim i drzwiami z szeroko rozpostartymi ramionami.

- Gdzie Linescu? - spytał jej Tao.

- Poszedł po naszych - odparła z nadzieją.

            Podszedł spokojnie do Akiko. Kobieta poczuła jak zaczyna drżeć. Odruch był niekontrolowany i objął całe jej ciało. Bała się coraz bardziej. Nogi jej dygotały. Wiedziała, że widzą to wszyscy obecni. Len podniósł dłoń, jednak nie te, która dzierżyła miecz. Szybkim ruchem złapał ją za ramię i wykręcił. Zgrabnie odsunął ją na bok i poszedł dalej. Jego ludzie podążyli za nim. Esteban obrzucił wzrokiem Akiko, ale nic nie powiedział.

- Nie rób tego - syknęła za nimi Namada.

            Len jakby tego nie słyszał. Zatrzymał się przed drzwiami. Wziął głęboki wdech i otworzył wrota kopniakiem. Wszedł do środka, a 6 wojów za nim. Akiko dobiegła błyskawicznie do nich.

            Sala, do której weszli była średniej wielkości. Na jej końcu, na dużym, pozłacanym, bogato zdobionym tronie siedział Jon van Nordescu. Ubrany w czarny płaszcz i srebrzyste rękawice, wyglądał jakby szykował się do wyjścia. Za nim stało dwóch halabardników. Pod oboma ścianami znajdowało się kolejnych kilku żołnierzy. Akiko dostrzegła, że nie mają oni halabard ani łuków czy też kusz. Dawało to spore szanse na wyjście stąd działającego w amoku Lena w jednym kawałku.

- Co pana kapitana do nas sprowadza? - spytał spokojnie van Nordescu.

            Bacznie lustrująca szlachcica Akiko dostrzegła, że mężczyzna cały czas spogląda na rozłożony Miecz Błyskawicy. Krew zaschła na ostrzu, więc chociaż już nie kapała dalej była widoczna.

- Co to za krew? - rozległ się kobiecy głos.

            Dopiero teraz Ordynka zdała sobie sprawę, że kilka kroków od nich przy małym stole siedzi Florentyna van Nordescu z jakimś chłopakiem trochę starszym od niej. Miał krótkie blond włosy i kilkudniowy zarost. Ubrany był w szary płaszcz i ciepły szal.

- Niepotrzebnie się odzywałaś - szepnęła sama do siebie Akiko.

            Len ruszył w stronę Flory. Dziewczyna była bardzo podobna do martwej od kilkudziesięciu minut narzeczonej Lena. W związku z tym ciężko było stwierdzić jak kapitan zareaguje na jej widok. Zatrzymał się jednak dwa kroki od niej, gdyż jej towarzysz wyjął spod płaszcza miecz i zagrodził nim drogę oficera chorągwi S.O.L.A.R.

- Co ty wyrabiasz? - spytała go cicho Florentyna.

- Nie będzie do ciebie podchodził z zakrwawionym mieczem.

            Len zerknął na niego nieobecnie. Za nim zjawili się jego ludzie, gotowi pokroić tego człowieka na kawałki za same podniesienie broni na ich dowódcę.

- Powiedz tylko słowo... - zaczął Esteban, ale kapitan przerwał mu ruchem ręki.

                        Strażnicy pod ścianami wyjęli miecze z pochew. Esteban rozkazał swoim ludziom odwrócić się w ich stronę. Teraz także oni wydobyli swoje miecze. Halabardnicy za namiestnikiem miasta stanęli przed nim.

- Len możesz jeszcze przerwać to szaleństwo - powiedziała rozpaczliwie Akiko.

- O co chodzi? - spytała nerwowo Flora.

            W tym momencie kilka rzeczy zdarzyło się jednakowo. Do komnaty wbiegł mężczyzna, którego życia kilkanaście minut wcześniej ocalił porucznik Linescu. Len jednym szarpnięciem pozbawił blondyna miecza. Jon van Nordescu rozkazał swoim ludziom rozbroić Lena i jego towarzyszy.

- On zabił naszych! - ryknął przybysz.

            Miecznicy van Nordescu ruszyli na ludzi Lena. Esteban spojrzał na dowódcę, lecz ten miażdżył właśnie nadgarstek narzeczonego córki namiestnika miasta swoim uściskiem.

- Nie możecie oddać broni - syknęła do Estebana Akiko.

            Ten skinął głową i dał swoim znak do ataku. Sześcioro doborowych żołnierzy ruszyło na ośmiu mężczyzn strzegących bezpieczeństwa pana van Nordescu. Rozległ się szczęk stali o stal. Niebawem później jeden z ludzi Estebana padł od ciosów dwójki wartowników, których nie niepokoił nikt.

- Ratuj ich, Len - rzuciła Akiko.

            Sama żałowała, że nie ma przy sobie żadnej broni. Wtedy przypomniała sobie o mieczu, który stracił towarzysz panny van Nordescu. Podbiegła do nich i wzięła z podłogi leżący tam miecz. W tym czasie kolejny członek jej chorągwi padł martwy.

- Len ich jest dwa razy więcej!

            To chyba przeważyło szalę. Uderzenie rękojeścią pozbawiło przytomności blondyna. Flora padła na kolana obok niego, badając jego puls. Len w tym czasie rzucił się pędem w stronę, gdzie wartownicy masakrowali jego ludzi. Esteban fechtował z trzema przeciwnikami. Pozostała trójka nie była w dużo lepszej sytuacji. Akiko dobiegła do jednego z szeregowców, który walczył z dwoma wrogami na raz. Odciągnęła jednego z nich. Kątem oka dostrzegła jak Len pozbawia kolejną osobę tego dnia górnej kończyny.

- Będziesz następny! - ryknął do Jona.

            Kolejne cięcie złotookiego i Esteban miał już tylko dwóch przeciwników. Nagle liczba walczących po obu stronach się wyrównała.

            Akiko sparowała cios przeciwnika. Był od niej większy, silniejszy i za pewne miał większe doświadczenie w walce na miecze. Kolejny cios - parada. I jeszcze jeden i kolejny. Parada i unik. Rzucenie okiem na resztę sali. Jon puścił do walki jednego z halabardników, który przebił klatkę piersiową kolejnego szeregowca.

            Następne cięcie przeciwnika Akiko było wyjątkowo silne. Zablokowała je, lecz przedramię promieniowało jej bólem. Nie miała szans zablokować kolejnego uderzenia. Rzuciła się z całych sił w bok. Tylko dzięki temu umknęła natarciu strażnika. Padła na posadzkę zbyt blisko żołnierza. Ten przystawił jej ostrze do gardła. Położyła swój miecz na podłodze i uniosła dłonie w górę.

            Kiedy stała na nogach, wciąż miała przystawione ostrze do aorty. Florentyna docuciła już swojego ukochanego i właśnie tuliła go przerażonego do swoich piersi. Z towarzyszy Namady tylko Len i Esteban wciąż walczyli z przeważającymi przeciwnikami. Ten ostatni był już ranny w prawe udo i bark. Tao albo nie został trafiony albo nic sobie z tego nie robił. Było to tym bardziej dziwne, że jeszcze nie wydobrzał po pojedynku z Anakinem.

- To koniec - powiedział van Nordescu.

            Do sali wbiegło ponad 10 jego ludzi. Migiem otoczyli z pozostałą czwórką (w tym dwoma halabardnikami) Lena i Estebana. Ci nie zdradzali chęci do poddania się.

- To koniec - powtórzył namiestnik.

- Schowaj broń - Len wydał rozkaz swojemu podwładnemu.

            Do sali wpadł jeszcze jeden żołnierz pana van Nordescu.

- Na dziedzińcu otoczyliśmy kilkudziesięciu ludzi z chorągwi S.O.L.A.R - wydyszał - szli do pałacu z mieczami w dłoniach! Niektórzy ruszyli na naszych. Pojmaliśmy ich i wszystkich ich towarzyszy, którzy akurat byli gdzie indziej.
______________________________________________
W kolejnym rozdziale sprawdzimy co u Ayumi i Tamary. Będą to ostatnie dwa rozdziały tego tomu tej opowieści. Wiem, ze był on kiepski pod względem fabuły, ale obiecuję, że trzeci będzie o wiele lepszy.